مجموعه بازی های Splinter Cell از آن دسته عناوینی هستند كه با وجود سابقه درخشان و كارنامه مورد قبولی كه تا كنون ارائه داده اند، توانسته اند نظرات بسیاری را جلب كنند. تا به حال نسخه های متفاوتی از این مجموعه منتشر شده كه هر كدام باعث پیشرفت بازی های اكشن مخفی-كاری شده اند. 4 قسمت از این مجموعه، همگی یك تیراندازی مخفی-كاری محض بودند كه المان های اكشن بازی را نادیده گرفته بودند، اما با گذشت زمان، این روند تغییر كرده و مقدار بیشتری اكشن چاشنی كار شد و در آخرین نسخه منتشر شده از این سری یعنی Conviction شاهد بودیم كه به صورت جدی به المان های كلیدی یك اكشن تمام عیار پرداخته شده بود.

پس از یك غیبت چند ساله، بالاخره Ubisoft در E3 سال گذشته پرده از جدیدترین نسخه این سری برداشت و آن را با عنوان Blacklist رونمایی كرد. عنوان مورد نظر، دارای ویژگی های خاصی است كه به نوعی ادامه دهنده مسیر نسخه قبلی است. اكثر سازندگان در انتهای هر نسل، به دنبال تغییر دادن انگیزه های موجود برای كشاندن قهرمان های خود به میدان هستند. این امر را در آخرین نسخه از سری Hitman هم شاهد بودیم. در Blacklist هم تقریباً چنین اتفاقی افتاده است. اینبار سم فیشر (Sam Fisher) كه بسیار باتجربه و حرفه ای تر از سابق به نظر می رسد، با انگیزه های به مراتب متفاوتی از آن چه در او سراغ داشتیم به این نسخه پا گذاشته است.

در گذشته انگیزه های شخصی برای سم مهمترین بخش كار به حساب می آمده، اما اینبار دیگر با آن قهرمان نترس كه بی مهابا دست به انجام عملیات های غیر ممكن می زد، طرف نیستیم. Blacklist روایتگر وقایع 6 ماه پس از Conviction است. یعنی دوره سلطه آمریكا بر سایر كشورهای جهان كه نیروی نظامی آمریكا حاكم بیش از نصف دنیا است. برخی كشورها با این موضوع كنار آمده و طبیعتاً برخی كشورها نیز با این سلطه مقابله می كنند. در این بین، برخی از كشورهای خاورمیانه به دنبال هدفی واحدی هستند و آن، بیرون راندن آمریكایی ها از خاك كشورشان است. در همین راستا، عهدنامه ای بین این كشورها نوشته می شود كه آن ها را برای رسیدن به این هدف یكپارچه كند.

مفاد این عهدنامه (مختصات بخش هایی از خاك كشور آمریكا كه قرار است مورد هجوم قرار گیرند) تمام آن چیزی است كه شما در این نسخه به دنبالش هستید. این مناطق به طوری انتخاب شده اند كه بیشترین خسارات ممكن را بر تشكیلات نظامی آمریكا وارد كنند. به همین دلیل در یك لیست محرمانه نوشته شده و نگهداری می شوند. این همان Blacklist است كه به دنبالش هستید. همانطور كه می بینید، از نظر داستانی با عنوانی پرمحتوی مواجه نیستیم. بارها تجربه مبارزه با تروریسم جهانی كه اغلب از میان یكی از كشورهای خاورمیانه انتخاب می شوند را در غالب یك نیروی برجسته آمریكایی داشته ایم.

نقش سم فیشر در این ماجرا سركردگی گروهی به نام ستون چهارم است كه افراد آن از واحدهای مختلف امنیتی ایالات متحده گرد هم آمده اند. این گروه وظیفه دارند تا هر گونه خطر احتمالی از طرف كشورهای طرف جنگ را خنثی سازند و لیست سیاهی كه مربوط به اولتیماتوم این كشورها می شود را بیابند. داستان بازی چگونگی رسیدن به این لیست را توسط سم فیشر شرح می دهد كه متأسفانه باید گفت بسیار سطحی یا آبكی است. تنها نقطه عطف داستان همان محتویات لیست سیاهی خواهد بود كه آن هم فاش خواهد شد. گیم پلی این نسخه بسیار جذاب به نظر می رسد. نرم بودن حركات سم و سیال بودن اكشن های بازی بیش از هر چیز دیگری به چشم می آید.

هسته و ساختار گیم پلی همان چیزی است كه در Conviction دیدیم، اما این امر به آن معنا نیست كه هیچگونه پیشرفتی حاصل نشده باشد. همانطور كه گفتیم، وجود المان های یك اكشن تمام عیار بیش از هر نسخه دیگری خود را در Blacklist نشان می دهد. متأسفانه هر چه به قسمت اكشن بازی بها داده شده، در عوض از بخش های مثبت مخفی-كاری فاكتور گرفته شده است. گرایش بازی به سمت و سوی اكشن شدن، باعث شده تا میلی به انجام حركات مخفیانه نداشته باشید. بسیاری از مكانیزم های جالب و آشنای سری مانند نشانه گذاری و اجرا (Mark and Execute) در بازی جدید بصورت كامل تری وجود دارند.

این مكانیك حتی در حالت دویدن نیز قابل اجرا است كه خوشبختانه تعداد افرادی كه می توان نشانه گذاری كرد را نیز افزایش داده است. با وجود حركات بسیار نرم و روان سم، این قابلیت به اوج زیبایی خود می رسد. مكانیك معروف و آشنای سری Vision Goggles است كه اینبار بسیار كاربردی تر از سابق پیاده سازی شده است. با فعال سازی این قابلیت امكان دید زدن مكان ها از پشت دیوار و همچنین شناسایی دشمنان از سایر بخش های محیط به وجود خواهد آمد كه قبلاً هم در این سری دیده بودیم. موارد ذكر شده همه از ویژگی های كلیدی و آشنای Splinter Cell بودند، اما برخی قابلیت های جدید مانند بالا رفتن از صخره ها هم در اختیار قهرمان گذاشته شده كه باعث می شود گاه به اشتباه، سم را با اتزیو (Ezio) اشتباه بگیرید!

این شك با انجام مكانیزم های مبارزه ای و کارهای پلتفرمی متعدد سم، بیش از پیش تشدید می شود. قبلاً هم گفتیم كه سم اكنون باتجربه تر و پخته تر از سابق به نظر می رسد، اما این نكته با حالات و حركات طبیعی و سریع بدن او مغایرت دارد تا حدی كه گویی حتی جوان تر از قبل هم شده است!!! به هر حال، این نكته تأثیر مهمی روی گیم پلی بازی گذاشته كه اكنون كامل تر از هر نسخه ای دیگری به نظر می رسد. در نمایشE3  بازی دیدیم كه در خلال انجام مراحل، سم از برخی ویژگی های طبیعی مانند انتقال الكتریسیته توسط آب نیز بهره گرفته و توسط تیر الكتریكی توانست دشمنان را از پا دربیاورد یا اینكه با ضربه زدن به دری كه سد راهش شده، خود را به درون خانه برساند.

این ویژگی ها همگی نوید یك گیم پلی به مراتب تعاملی تر از قبل را می دهند. همچنین امكان گرا دادن و شلیك هوایی به سبک سری Call of Duty در بازی وجود دارد كه به نظر می رسد حالتی نیمه خودكار داشته باشد و بیشتر زمانی قابل استفاده باشد كه از پیش تعیین شده باشد. نكته مورد توجه دیگر، اضافه شدن قابلیت های Kinect و تأثیر آن روی گیم پلی بازی است. برای هر حركتی، دستوری تعبیه شده است. به طور مثال، برای كمك گرفتن از پشتیبان هوایی می توان از دستور Air Force استفاده كرد كه این امر نیز می تواند بجای خود لذت بخش باشد. لازم به ذكر است كه می توان این عنوان را به صورت Co-op هم بازی كرد.

به طور كلی سازندگان سعی كرده اند تا از الگوهای كلاسیك مخفی-كاری فاصله بگیرند، زیرا این روزها یك اكشن تمام عیار بیشتر مورد پسند واقع می شود. كسانی كه اهل مخفی-كاری هستند، می توانند با ارتقای قابلیت های مخفی-كارانه لباس مخصوص سم مانند كاهش صدا در حین حركات سریع به سمت گیم پلی خاص و كلاسیك سری بروند و طرفداران اكشن نیز با فعالسازی بخش دیگر، ویژگی های لباس مخصوص مانند مقابله بیشتر در برابر گلوله ها، روندی اكشن را در بازی ایجاد كنند. خوشبختانه بازی هایی كه استودیوهای Ubisoft در این نسل ساخته اند، همگی از نظر گرافیكی زیبا و خوش ساخت بوده اند. این زیبایی در Assassin’s Creed III و Far Cry 3 به اوج خود رسید.

Ubisoft Toronto از Unreal Engine 2.5 برای ساخت Blacklist استفاده كرده است. در رابطه با صداگذاری، نكته ای كه بیش از هر چیز به نظر می رسد، استفاده از زبان فارسی در بازی است كه نسبتاً ضعیف كار شده است. به دلیل تجربه های متفاوت عناوین بزرگ دیگر در این بخش، از صداگذاری انتظار بیشتری می رود. نكته مهم دیگر، عوض شدن صداپیشه سم است كه از مایکل آیرونساید (Michael Ironside) به اریک جانسون (Eric Johnson) تغییر یافته است. در آخر می توان گفت كه حتی مجموعه Splinter Cell هم از اصل و ریشه های كلاسیك خود فاصله گرفته است. اكنون این فاصله ها با آمدن نسخه جدید به اوج خواهد رسید، اما عنوان مورد نظر، یك بازی اكشن مناسب است كه حتی می تواند برای طرفداران قدیمی سری هم جذاب باشد.